‌خبرگزاری مهر، گروه بین الملل، الناز رحمت نژاد: به نوشته زرد رنگِ رویِ سَر دَرِ، دَرِ مشکی نگاه می کنم‌. نوشته است: «معراج شهدا.»

چَشم از سَر دَر بر نداشته‌ام که صدایِ سید مرتضی آوینی یادم می‌اندازد: «شرف المکان بالمکین؛ شرافت مکان به کسی است که در آن سکونت دارد.» معراج شهدا از این قانون خدایی بی نصیب نمانده و از سال ۱۳۶۰ تا امروز، هر چه شهید داده‌ایم گذری به این قطعه از زمین داشته‌اند.

به نظرم خوشبخت‌ترین و ملکوتی‌ ترین قطعه زمین همین‌جاست؛ پیکر هزاران هزار شهید را از هشت سال دفاع مقدس گرفته تا شهدای مدافع حرم و امنیت و راهِ قُدس را در آغوش گرفته است.

قَدم از قَدمی که در معراج شهدا بر می‌دارم پرچمی خودَش را نشان می‌دهد؛ اول ایران و بعد فلسطین، لبنان، عراق، یمن، حزب الله و حماس. نوشته رویِ دیوارِ سَمت چپم هم تعریفِ پُر معنایی از عشق به من می‌دهد: «عشق یعنی استخوان و یک پلاک، عشق یعنی سال‌ها تنهایِ تنها زیر خاک.»

به سمت ورودی خواهران می‌روم. کفش‌هایم را داخلِ جا کفشی می‌گذارم. پرده مخمل سبز رنگ را کنار می‌زنم و داخل معراج شهدا می‌شوم. دور تا دور معراج آدم است که سر پا ایستاده‌اند؛ خانم، آقا، پیر، جوان و حتی کودک.