باشگاه خبرنگاران‌ جوان؛ محمدمهدی قاسمیان - وقتی به یک مجموعه تلویزیونی مانند سریال«پایتخت» نگاه می‌کنیم، آنچه که شاید در یک نگاه ساده می‌توان دید، داستانی شیرین و خنده‌دار از زندگی روزمره یک خانواده مازندرانی باشد. اما دقیق‌تر که شویم، این سریال چیزی فراتر از سرگرمی است؛ این اثر، بیانیه‌ای اجتماعی است، پلی میان مردم و رسانه ملی، و بستری برای به تصویر کشیدن ارزش‌های فرهنگی و دغدغه‌های اجتماعی.

سریالی برای مردم، توسط رسانه‌ای از مردم

صدا‌وسیمای جمهوری اسلامی ایران با پیگیری و تولید مداوم سریال «پایتخت»، نشان داده که احترام به مخاطب تنها شعاری تبلیغاتی نیست، بلکه رویکردی واقعی است. وقتی می‌بینیم این مجموعه در طول چندین فصل تولید شده و در هر قسمت تلاش می‌کند نیازهای مخاطبان را در قالبی ملموس بیان کند، روشن است که رسانه ملی تعهدی واقعی به ارتباط با جامعه دارد. این تعهد نشان‌دهنده توانایی تلویزیون در درک زبان مردم و بازتاب مسائل روزمره آن‌ها است.

بلاشک از مهمترین و پرتکرارترین درخواست‌های ثبت‌شده در سامانه‌هایی چون ۱۶۲، از ابتدای اجرایی سازی طرح تحول در صدا و سیما،‌ به تولید و پخش فصل هفتم سریال «پایتخت» بازمی‌گردد. ادامه تولید فصل‌های مختلف از سریال «پایتخت» پیام روشنی را مخابره می‌کند: رسانه ملی به مخاطبان خود گوش می‌دهد.

باز بودن درهای سازمان به سوی هنرمندان دغدغه‌مند

یکی از نکات برجسته «پایتخت» این است که هنرمندان آن، از کارگردان گرفته تا بازیگران، دغدغه‌های مشترکی با مردم دارند. این هنرمندان نه تنها توانسته‌اند مسائل جامعه را در آثار خود منعکس کنند، بلکه با آزادی و فضای باز ارائه‌شده توسط سازمان صداوسیما، توانستند خلاقیت خود را به بهترین شکل بروز دهند. از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به موضوعاتی چون سرپرستی فرزند، مهاجرت، طلاق و... اشاره کرد.

هر زمان که مدیران رسانه ملی درباره باز بودن درهای سازمان به سوی هنرمندان دغدغه‌مند صحبت کرده‌اند، سریال «پایتخت» گواهی برای این ادعا بوده است. این مجموعه ثابت کرده که وقتی به هنرمندان فضای کافی برای بیان ایده‌هایشان داده می‌شود، نتیجه‌ای به دست می‌آید که هم مردم را سرگرم می‌کند و هم پیام‌های اجتماعی و فرهنگی ارزشمندی را منتقل می‌کند. این همکاری موفق میان رسانه و هنرمندان، الگویی است که می‌تواند تولیدات فرهنگی تلویزیون را به سطحی بالاتر برساند.

قدرت تلویزیون در حفظ انسجام تیم تولید

اما شاید طلایی‌ترین نکته در تولید این سریال، «حفظ انسجام گروه تولید» آن باشد. تولید یک مجموعه چندفصلی، آن هم با حفظ همان سطح از کیفیت و هماهنگی که انتظار مخاطبان را برآورده کند، کار آسانی نیست. حفظ گروهی از بازیگران و عوامل تولید که همگی در کنار یکدیگر باقی مانده و به داستان‌های شخصیت‌ها عمق می‌بخشند، نشان‌دهنده توانایی مدیریت حرفه‌ای در تلویزیون است.

همین انسجام گروهی است که باعث شده مخاطبان با شخصیت‌های سریال ارتباط احساسی برقرار کنند. تصور کنید اگر بازیگر نقش نقی معمولی یا هما در فصل‌های بعدی تغییر می‌کرد، چه چیزی از این حس عاطفی باقی می‌ماند؟ صدا و سیما در اینجا قدرت خود را در ایجاد شرایط همکاری بلندمدت و مستمر به نمایش گذاشته و ثابت کرده که چگونه می‌توان پروژه‌های بلندمدت موفقیت‌آمیزی خلق کرد.

فراتر از یک سریال؛ یک تجربه فرهنگی

«پایتخت» تنها یک سریال نیست. این مجموعه به‌نوعی سفیری فرهنگی شده است که مسائل و دغدغه‌های مردم ایران را به شکل طنزی شیرین و در عین حال تأثیرگذار بیان می‌کند. از مشکلات اقتصادی گرفته تا مسائل خانوادگی، این سریال توانسته واقعیت‌های زندگی مردم را به‌شکلی صادقانه بازتاب دهد.

در جهانی که تلویزیون با پلتفرم‌های دیجیتال و جریان‌های رسانه‌ای مختلف رقابت می‌کند، سریال‌هایی مانند «پایتخت» نشان می‌دهند که سیمای ملی هنوز قدرت و جایگاه ویژه‌ای در قلب مردم دارد. این سریال نشان‌دهنده قدرت همکاری، خلاقیت و تعهد در صنعت رسانه است. و شاید این همان چیزی است که باید بارها و بارها آن را جشن گرفت: بازتاب حقیقت در قاب تلویزیون.

«پایتخت» یک یادآوری است از اینکه رسانه، وقتی که به مردم احترام بگذارد و دغدغه‌های آن‌ها را صادقانه به تصویر بکشد، می‌تواند نه تنها سرگرم کند، بلکه تأثیری عمیق و ماندگار بر ذهن و قلب مخاطبان بگذارد. سیمای ملی ایران با تولید این سریال، بیانیه‌ای محکم ارائه کرده است: ما همچنان اینجاییم تا شنونده صدای شما باشیم.

صالحی پیشنهاد داد: نامگذاری سال ۲۰۲۶ به نام «سال فرهنگی ایران و چین»